Στη συνείδηση των ντόπιων το αθηναϊκό συγκρότημα συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών που κάποτε επέδειξαν ωραία χαρακτηριστικά και φάνηκε ότι θα μπορούσαν να πετύχουν κάτι παραπάνω. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η ομάδα του ικανού κιθαρίστα Φώτη Σωτηρόπουλου επαναδραστηριοποιείται και μένει να αποδείξει ότι η κίνησή της αυτή μπορεί να τύχει καλής αποδοχής και σήμερα. Συνθέτης με εμπνευσμένες ιδέες, δεν ακούγεται να έχει παρεκκλίνει από τα όσα είχε υπαινιχθεί στο ομώνυμο ΕΡ του σχήματος. Το πρώτο τους αυτό άλμπουμ είναι μια δουλειά προοδευτικού power με πολύ καλά δομικά συστατικά, που, όμως, μάλλον δεν χρησιμοποιούνται πάντα με τον αποτελεσματικότερο τρόπο. Η παραγωγή και η μείξη έγιναν από τον Nigel Foxxe, η όλη ηχητική εικόνα είναι σίγουρα διαυγής, θα μπορούσε όμως ενίοτε να είναι και αληθοφανέστερη. Επίσης, δεν είναι σίγουρο πως η ερμηνεία του σταθερά καλού Μιχάλη Σμέρου δικαιολογούσε τόσο στόμφο. Σαφώς η πεντάδα δίνει καλά τραγούδια και θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι βιώνοντας πλέον τον σύγχρονο ανταγωνισμό του χώρου της θα κάνει τις μουσικές της δηλώσεις ακόμα πιο εύστοχες και ουσιώδεις.
No comments:
Post a Comment